Mianem kieszonki dziąsłowej określana jest szczelina pomiędzy wewnętrzną powierzchnią dziąsła a powierzchnią szkliwa. Na dnie kieszonki zębowej znajduje się połączenie między zębem a dziąsłem. Prawidłowo głębokość kieszonki dziąsłowej nie powinna przekraczać 2 – 3 mm, zaś jej pogłębienie świadczy o obecności stanu zapalnego i wymaga interwencji stomatologa. Gdy kieszonka dziąsłowa powstaje w wyniku stanu zapalnego lub przerostu dziąseł – wówczas określana jest jako kieszonka rzekoma; z kolei w przypadku utraty przyczepu łącznotkankowego mówimy o kieszonce prawdziwej. 

Najczęściej powiększenie kieszonek zębowych jest konsekwencją niewystarczająco dokładnego oczyszczania zębów, co prowadzi do osadzania się płytki nazębnej, a następnie – kamienia nazębnego. Kamień nazębny sięga coraz bardziej w głąb kieszonki, prowadząc do zniszczenia przyczepu łącznotkankowego. Inną częstą przyczyną jest stan zapalny przyzębia, generowany m.in. paleniem papierosów. Pierwszym niepokojącym objawem jest pojawienie się dolegliwości bólowych, a także obrzęku i tkliwości dziąseł, krwawienia dziąseł oraz nieprzyjemnego zapachu z ust. Z czasem dochodzi do odsłonięcia szyjek zębowych, czemu może towarzyszyć pojawienie się nadwrażliwości zębów, a także rozchwiania zębów. 

Leczenie pogłębionych kieszonek dziąsłowych wymaga wdrożenia odpowiedniego leczenia. Stany zapalne dziąseł można złagodzić stosując płukanki zawierające ekstrakty ziołowe oraz chlorheksydynę. Oczyszczanie kieszonek dziąsłowych przeprowadza stomatolog w gabinecie, wykorzystując zabieg głębokiego kiretażu. Po oczyszczeniu kieszonek dziąsłowych oraz wyleczeniu stanu zapalnego konieczne jest odpowiednie pielęgnowanie jamy ustnej. Wskazane jest stosowanie odpowiednich past i płynów do płukania ust; w sklepie dla stomatologów można ponadto zakupić szczoteczki soniczne i irygatory do zębów, które umożliwiają dokładne oczyszczanie kieszonek dziąsłowych.