Szkliwo zębów to najtwardsza tkanka w ludzkim organizmie, nie brakuje jednak czynników, które mogą naruszać strukturę szkliwa. Rolą szkliwa zębów jest przede wszystkim stworzenie mechanicznej bariery dla drobnoustrojów mogących powodować próchnicę, a także dla bodźców termicznych. Szkliwo zapobiega drażnieniu unerwionych tkanek zęba przez gorące, słodkie czy kwaśne potrawy, a także ogranicza mechaniczne ścieranie się zębów podczas żucia.
Osłabienie szkliwa manifestuje się początkowo jako nadwrażliwość zębów, pojawiająca się po spożyciu określonych pokarmów. Z czasem dochodzi do znaczącego naruszenia struktury szkliwa oraz rozwoju zmian próchniczych. Aby temu zapobiec, należy wyeliminować jak najwięcej czynników sprzyjających uszkodzeniu szkliwa. A tych nie brakuje, warto zatem poznać jak najwięcej czynników ryzyka. Najważniejsze czynniki mogące uszkadzać strukturę szkliwa to:
- owoce i soki owocowe
- napoje słodzone i gazowane
- refluks żołądkowo – przełykowy (kwasy żołądkowe znacząco osłabiają strukturę szkliwa)
- leki i suplementy o kwaśnym pH (np. kwas acetylosalicylowy, musująca witamina C)
- suchość w jamie ustnej (niewystarczająca produkcja śliny sprzyja nasilonej kwasowej erozji szkliwa)
- bruksizm, czyli zgrzytanie zębami
W celu ochrony szkliwa przed uszkodzeniami konieczne jest wyeliminowanie z diety tych składników, które mogą uszkadzać szkliwo – owoców (zwłaszcza cytrusowych), słodyczy, napojów gazowanych. Jeśli tego typu produkty są spożywane – konieczne jest przepłukanie jamy ustnej i zębów wodą. Natomiast na mycie zębów można pozwolić sobie najwcześniej po godzinie od spożycia kwaśnych produktów, w przeciwnym przypadku dojdzie do erozji szkliwa pod wpływem kwasów. Po posiłku warto ponadto żuć gumę z ksylitolem – pobudza to produkcję śliny oraz neutralizuje kwasy. Do mycia zębów należy używać miękkiej szczoteczki i pasty z fluorem. A jeśli już dojdzie do osłabienia szkliwa - wówczas można je odbudować z wykorzystaniem specjalistycznego asortymentu stomatologicznego, np. preparatów z hydroksyapatytem wapnia, a w razie znacznych ubytków – kompozytów uzupełniających ubytki.